Een week later
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
20 Mei 2007 | Nederland, Kampen
De hereniging met mijn vrienden en familie is iets waar ik in de laatste weken van mijn reis erg veel aan heb gedacht. Je stelt je dat voor zoals op TV, vol tranen en gesprekken tot diep in de nacht. De realiteit is anders.
"Hee, je bent er weer!"
Ik haal alleen mijn schouders op maar uit de afwachtende blik begrijp ik dat er een reactie word verwacht.
"...ja!"
Gewoonlijk valt er op dit punt in het gesprek een wat ongemakkelijke stilte. Je staat tegenover elkaar als twee acteurs die hun tekst kwijt zijn en je wou maar dat er een souffleur in de buurt was.
"Hoe was het?"
Ik zoek wanhopig naar een woord dat de afgelopen vijf maanden van mijn leven samenvat.
"Goed."
"Mooi man."
De lage landen zijn weer even wennen. Vooral de Nederlandse bureaucratie in al zijn onpersoonlijkheid en omslachtigheden kan ik maar moeilijk verteren. Ik was nog geen half uur op Nederlandse bodem of ik stond alweer een formuliertje in te vullen (ze waren mijn rugzak kwijtgeraakt).
Zelfs de alledaagse dingen als een uitstapje naar de supermarkt zijn soms al een hele aanslag op je humeur. Dat je daar überhaupt een jas voor moet aantrekken is al vrij deprimerend. Maar vooral bij de kassa gaat het moeizaam. De prijzen zijn een hele schok en dan weigert de cassière ook nog eens halstarrig om daarover te onderhandelen. Uiteindelijk neem ik dan verontwaardigd mijn zakken rijst onder de arm, doe ik mijn schoenen weer aan en ga ik op zoek naar een tuk-tuk. Zoals ik al zei, het is even wennen.
Toch is thuiskomen me al met al zeker niet tegen gevallen. Als het ijs eenmaal gebroken is, is het erg prettig iedereen weer te spreken en voelt het al snel of ik nooit weg ben geweest. Ik slaag er niet altijd in mijn ervaringen op mensen over te brengen en soms geef ik ze dan liever het adres van deze site, maar iedereen is erg geïnteresseerd en ik praat nou eenmaal graag over mezelf. En om weer in het oefenhok te staan met mijn band was ook best een magisch moment.
Hoewel ik de reiskriebels alweer een beetje begin te voelen, denk ik dat ik me hier nog wel een tijd heel goed zal weten te vermaken. Daarnaast komt de zomer eraan en dat is zelfs na vijf maanden tropische temperaturen toch weer een speciaal gevoel. In de meeste landen waar ik ben geweest is er nauwelijks sprake van seizoenen zoals wij die kennen en zullen de mensen nooit weten hoe fantastisch die eerste warme dag van het jaar aanvoelt. Remco Campert noemde het moment ooit welluidend "bloesjesdag" en het kan nu niet lang meer duren voor het zover is.
Mooi man.
"Hee, je bent er weer!"
Ik haal alleen mijn schouders op maar uit de afwachtende blik begrijp ik dat er een reactie word verwacht.
"...ja!"
Gewoonlijk valt er op dit punt in het gesprek een wat ongemakkelijke stilte. Je staat tegenover elkaar als twee acteurs die hun tekst kwijt zijn en je wou maar dat er een souffleur in de buurt was.
"Hoe was het?"
Ik zoek wanhopig naar een woord dat de afgelopen vijf maanden van mijn leven samenvat.
"Goed."
"Mooi man."
De lage landen zijn weer even wennen. Vooral de Nederlandse bureaucratie in al zijn onpersoonlijkheid en omslachtigheden kan ik maar moeilijk verteren. Ik was nog geen half uur op Nederlandse bodem of ik stond alweer een formuliertje in te vullen (ze waren mijn rugzak kwijtgeraakt).
Zelfs de alledaagse dingen als een uitstapje naar de supermarkt zijn soms al een hele aanslag op je humeur. Dat je daar überhaupt een jas voor moet aantrekken is al vrij deprimerend. Maar vooral bij de kassa gaat het moeizaam. De prijzen zijn een hele schok en dan weigert de cassière ook nog eens halstarrig om daarover te onderhandelen. Uiteindelijk neem ik dan verontwaardigd mijn zakken rijst onder de arm, doe ik mijn schoenen weer aan en ga ik op zoek naar een tuk-tuk. Zoals ik al zei, het is even wennen.
Toch is thuiskomen me al met al zeker niet tegen gevallen. Als het ijs eenmaal gebroken is, is het erg prettig iedereen weer te spreken en voelt het al snel of ik nooit weg ben geweest. Ik slaag er niet altijd in mijn ervaringen op mensen over te brengen en soms geef ik ze dan liever het adres van deze site, maar iedereen is erg geïnteresseerd en ik praat nou eenmaal graag over mezelf. En om weer in het oefenhok te staan met mijn band was ook best een magisch moment.
Hoewel ik de reiskriebels alweer een beetje begin te voelen, denk ik dat ik me hier nog wel een tijd heel goed zal weten te vermaken. Daarnaast komt de zomer eraan en dat is zelfs na vijf maanden tropische temperaturen toch weer een speciaal gevoel. In de meeste landen waar ik ben geweest is er nauwelijks sprake van seizoenen zoals wij die kennen en zullen de mensen nooit weten hoe fantastisch die eerste warme dag van het jaar aanvoelt. Remco Campert noemde het moment ooit welluidend "bloesjesdag" en het kan nu niet lang meer duren voor het zover is.
Mooi man.
-
20 Mei 2007 - 16:17
Ruben:
tango india mike. Bloesjesdag hebben we al lang achter de rug man! waar heb jij gezeten de laatste tijd!? -
20 Mei 2007 - 18:28
Pa:
Het was trouwens "rokjesdag" van Martin Bril. -
20 Mei 2007 - 21:45
Jos:
Hey Tim,
Welkom thuis.
Na jou relaas te hebben gelezen ben ik blij dat ik nog een ruime twee maanden heb. ;) Bloesjesdag moet nog maar even wachten. Tsja, en nu moet ik gaan, want de bar met zeer laag geprijsde biertjes wacht op mij. (mwhahaha het leven is goed.) Groeten Jos. -
23 Mei 2007 - 16:28
Gijz:
ik ben ook nog steeds haarstig op zoek naar tuktuk's hier in de VS, die gewoonte verlies je nooit. Maar ik moet het hier maar doen met een Hummer, zeg maar de lokale tuktuk.
Maarre welkom thuis! Hoe was 't? :P -
28 Juni 2007 - 09:07
Janj:
Wat is reizen toch mooi
En thuis komen heeft zo zijn katers....
Mooi dagboek!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
