In de voetstappen van Uncle Ho
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
27 Januari 2007 | Vietnam, Hanoi
Wat betreft mijn fascinatie voor het communisme ben ik naar de juiste plaats gekomen. In Vietnam is de heilstaat nog springlevend. Wat heet, de communistische partij viert volgende week zijn zevenenzeventigste(!) verjaardag. En natuurlijk is geen stalinistisch regime compleet zonder een goede persoonlijkheidscultus. Aan het rijtje Lenin-Mao-Castro voegt Vietnam met veel trots Ho Chi Minh toe.
Nguyen Tat Thanh (zoals hij eigenlijk heette) introduceerde het communisme in Vietnam en de door hem opgerichte Viet Minh slaagde er in 1954 in de Fransen te verdrijven, na 70 jaar koloniale onderdrukking.
Hoewel de oud-president een bijzonder eenvoudig en nederig persoon was,is zijn legende na zijn dood uitgegroeid tot monsterachtige proporties. Veertig jaar na zijn dood is "Uncle Ho" nog overal.
Vandaag besloot ik een kleine pelgrimstocht te ondernemen om het fenomeen Ho Chi Minh beter te begrijpen. En waar kon ik beter mee beginnen dan met de grote man zelf? Hoewel de "Brenger van het Licht" in zijn testament had aangegeven gecremeerd te willen worden, kun je zijn gebalsemde lijk tot op de dag van vandaag gaan bezoeken in zijn eigen mausoleum. Hij ligt daar opgebaard in een glazen kist, die wordt bewaakt door vier gewapende soldaten.
Bizar, smakeloos en een beetje eng... Daar hou ik wel van.
Ik had nog geluk, want het lichaam is pas net weer terug van zijn jaarlijkse onderhoudsbeurt in Rusland (waar ze immers ervaring hebben met dit soort praktijken). Na een half uur in de rij te hebben gestaan, werd mijn rugzak doorzocht en moest ik mijn camera en MP3-speler(?) inleveren. Mijn rugzak mocht ik bij me houden, zolang ik hem niet op mijn rug droeg(???).
Een metaaldetector later stond ik op het Ba Dinh plein, voor het mausoleum. Dit plein wordt alleen afgescheiden van de rest van de stad door een breed grasveld. Geen hek, geen muurtje, alleen een grasveld. Maar een vijftal militairen ziet erop toe dat niemand het in zijn hoofd haalt de rij (en daarmee de beveiliging) over te slaan door simpelweg dat grasveld over te steken.
Eenmaal in het schemerduister van het mausoleum worden de bezoekers nauwlettend in de gaten gehouden door erewachten met smetteloos witte uniformen en geweren inclusief bajonet. Alleen "gepaste kleding" is toegestaan, eventuele hoofddeksels moeten afgenomen worden en men dient niet te praten, stil te blijven staan of de handen in de zakken te steken. In een nette orderlijke rij word je in nog geen halve minuut rond het kleine, tengere lichaampje in het midden van de zaal geleid, dat baadt in een zachte, onheilige gloed.
En dan sta je buiten en mag je weer in de rij om je spullen op te halen.
In het met propaganda doorspekte Ho Chi Minh museum, Ho Chi Minh's oude huis en het museum voor de Vietnamese Revolutie (voor een groot deel gewijdt aan Ho Chi Minh) heb ik mezelf de rest van de dag nog verder geindoctrineerd. De naam Ho Chi Minh kan ik even niet meer Ho Chi Minh. Zei ik Ho Chi Minh? Ik bedoelde Ho Chi Minh. Nee he, nou zit het in mijn Ho Chi Minh.
Aaargh...
Nguyen Tat Thanh (zoals hij eigenlijk heette) introduceerde het communisme in Vietnam en de door hem opgerichte Viet Minh slaagde er in 1954 in de Fransen te verdrijven, na 70 jaar koloniale onderdrukking.
Hoewel de oud-president een bijzonder eenvoudig en nederig persoon was,is zijn legende na zijn dood uitgegroeid tot monsterachtige proporties. Veertig jaar na zijn dood is "Uncle Ho" nog overal.
Vandaag besloot ik een kleine pelgrimstocht te ondernemen om het fenomeen Ho Chi Minh beter te begrijpen. En waar kon ik beter mee beginnen dan met de grote man zelf? Hoewel de "Brenger van het Licht" in zijn testament had aangegeven gecremeerd te willen worden, kun je zijn gebalsemde lijk tot op de dag van vandaag gaan bezoeken in zijn eigen mausoleum. Hij ligt daar opgebaard in een glazen kist, die wordt bewaakt door vier gewapende soldaten.
Bizar, smakeloos en een beetje eng... Daar hou ik wel van.
Ik had nog geluk, want het lichaam is pas net weer terug van zijn jaarlijkse onderhoudsbeurt in Rusland (waar ze immers ervaring hebben met dit soort praktijken). Na een half uur in de rij te hebben gestaan, werd mijn rugzak doorzocht en moest ik mijn camera en MP3-speler(?) inleveren. Mijn rugzak mocht ik bij me houden, zolang ik hem niet op mijn rug droeg(???).
Een metaaldetector later stond ik op het Ba Dinh plein, voor het mausoleum. Dit plein wordt alleen afgescheiden van de rest van de stad door een breed grasveld. Geen hek, geen muurtje, alleen een grasveld. Maar een vijftal militairen ziet erop toe dat niemand het in zijn hoofd haalt de rij (en daarmee de beveiliging) over te slaan door simpelweg dat grasveld over te steken.
Eenmaal in het schemerduister van het mausoleum worden de bezoekers nauwlettend in de gaten gehouden door erewachten met smetteloos witte uniformen en geweren inclusief bajonet. Alleen "gepaste kleding" is toegestaan, eventuele hoofddeksels moeten afgenomen worden en men dient niet te praten, stil te blijven staan of de handen in de zakken te steken. In een nette orderlijke rij word je in nog geen halve minuut rond het kleine, tengere lichaampje in het midden van de zaal geleid, dat baadt in een zachte, onheilige gloed.
En dan sta je buiten en mag je weer in de rij om je spullen op te halen.
In het met propaganda doorspekte Ho Chi Minh museum, Ho Chi Minh's oude huis en het museum voor de Vietnamese Revolutie (voor een groot deel gewijdt aan Ho Chi Minh) heb ik mezelf de rest van de dag nog verder geindoctrineerd. De naam Ho Chi Minh kan ik even niet meer Ho Chi Minh. Zei ik Ho Chi Minh? Ik bedoelde Ho Chi Minh. Nee he, nou zit het in mijn Ho Chi Minh.
Aaargh...
-
27 Januari 2007 - 16:05
De Eerste:
Ben ik de eerste met een reactie? Ja? Ja? Jaaaaaahaahahahahaaa!!!!
Duss..
Ho Chi Hans -
27 Januari 2007 - 20:10
Els:
Ha die Tim,
Ik geniet van al jouw beschrijvingen van alles wat je meemaakt.
We blijven je hier in Harfsen volgen.
Blijf maar lekker genieten.
Knuffels van Henry, Els,Ellen en Dianne. -
29 Januari 2007 - 20:41
Ruben:
tango india mike. Dit is bizar. ik ben net terug uit moskou. daar heb ik hetzelfde fenomeen ervaren als jij. Hoewel communisme in moskou niet meer hoog in het vaandel staat heb ik in eenzelfde soort mausoleum het gebalsemde lijf van lenin gezien. de veiligheidvoorschriften zijn in rusland precies hetzelfde. Er zijn alleen twee verschillen. ik bezocht lenin op zijn sterfdag en bij mij was het zo'n vijftig graden kouder!
lekker he? zo'n heilstaat! -
02 Februari 2007 - 18:10
Pa:
Tim, we snakken weer naar nieuwe verhalen en foto's. -
03 Februari 2007 - 15:15
OpaAa:
Timothëus de Verre,
Kleine variatie op reactie nr.1 "ha, ik ben denk ik de laatste". Het is tenminste een week na datum bericht.
Wat ben jij toch een bevoorrecht mens om zo dicht bij een wereldleider te mogen rondwandelen. Goed, hij was/is dood,maar toch! Daar heb je zo'n lange reis toch wel voor over.
Ik ben benieuwd wie je nog meer zult ontmoeten. Complimenten voor je geschiedkundige overzicht.
Zet hem op. Nog maar een paar maanden en dan mag je Dianne weer knuffelen.
Groetjes, OpaAa.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
