Keizerlijk kattenkwaad

Het Imperial Hotel in Hue heeft vijf sterren op zijn gevel staan. Iemand moet ooit hebben besloten dat vijf het maximum is want anders zou het hele firmament er staan afgebeeld; het Imperial is een gevaarte van negen verdiepingen waarvan het aangezicht andere vijfsterrenhotels huilend in een hoekje doet kruipen.

De lobby is een balzaal die je met zijn luxe niet zozeer intimideert maar eerder uitlacht. Denk aan Versailles. In plaats van uit te nodigen lijkt de inrichting erop te zijn gericht je nietig en onwaardig te doen voelen. Warm sfeerlicht gutst als vloeibaar goud uit een monsterachtig grote kroonluchter, sijpelt langs het abstracte bas-reliëf van de muren, om te eindigen in een bescheiden fontein met Koi karpers.
En daar stonden we dan. Twee ongeschoren backpackers met lang haar. Onze afgetrapte gympen weerspiegeld in de marmeren vloer.

We waren onderweg geweest naar de volgende kroeg toen we op het Imperial waren gestuit. Van de andere kant van de straat hadden we vol verbijstering naar de toren staan opkijken, fantaserend over de mythische wezens die er in moesten wonen.
Forrest, mijn Amerikaanse drinkebroer had me aangestoten met een ondeugende glinstering in zijn ogen.
"Man, we moeten even naar binnen."
Ik keek nog eens omhoog en voelde een grijns zich uitspreiden over mijn gezicht.
"Echt wel."

Meteen nadat de geüniformeerde portier ons binnen had gelaten, waren we opgevangen door een welkomstcomité van twee beeldschone Vietnamese dames in galakleding.
"Goedenavond, kunnen we u helpen?"
Forrest nam het woord. "Ja, wij willen graag een kamer alstublieft."
De dame die ons had aangesproken vertrok geen spier.
"Maar natuurlijk meneer."
Ze haalde ergens een A5je vandaan en overhandigde het ons met een lichte buiging.
"Onze tarieven."
Forrest en ik bekeken het even met gewichtige blik. De "Grand Presidential Suite" kostte 1900 dollar per nacht.
"De 'Deluxe Room With River-View', zouden we die even mogen bekijken?"
"Zeker. Als de heren mij willen volgen?"

In de lift maakte de hoteldame een beleefde poging tot smalltalk.
"Is dit uw eerste keer in Hue?"
Ik voelde dat het mijn beurt was.
"Ja, we zijn hier voor de grote conferentie."
De hoteldame leek aangeslagen door het feit dat ze zo slecht op de hoogte was.
"Conferentie?"
Ik knikte. "Rubberen protheses."
Naast mij hoorde ik Forrest een lach camoufleren met een hoestbui. Ik deed mijn best hem niet aan te kijken. Een muzak-versie van Whitney Houston's "I Will Always Love You" begeleide ons de rest van de weg naar boven.

Het uitzicht over de rivier was werkelijk adembenemend. Bijna de 179 dollar waard die het Imperial voor een nacht rekende.
"Winston, wat denk je van dit bed?"
Ik keerde het uitzicht mijn rug toe en plofte naast Forrest neer.
"Ik twijfel."
"Winston moet een goed zacht bed hebben," legde Forrest uit. "Hij heeft pas een operatie aan zijn rug gehad."
De hoteldame keek me meelevend aan en ik knikte.
"Een lelijk jetski-ongeluk."

Na een grondige inspectie van het bidet zeiden we eerst nog een ander hotel te willen bekijken voor we ons vastlegden.
Terug in de muzak van de lift babbelde Forrest nog wat verder, terwijl ik me vooral op mijn ademhaling concentreerde.
"Als u geld hebt om te investeren heb ik één woord voor u: latex."
Beneden bedankten we haar vriendelijk en begaven ons naar de uitgang. We onderdrukten de neiging om te rennen en het leek een eeuwigheid voordat we buiten stonden.
Toen lachten we tot de tranen in onze ogen stonden.


TIP: VERBAAS DE LOEMPIABOER
De volgende keer dat je je vette hap in ontvangst neemt, bedank de beste man dan met een authentiek "kam uhn". Succes verzekerd.