Toeristenjacht

Je zou het niet vermoeden, want het is tegenwoordig maar een klein plaatsje aan de oostkust van Vietnam. Maar de sjieke oude huizen in de oude binnenstad (die gelukkig nauwelijks zijn aangetast door oorlog) verraden Hoi An's rijke verleden. Net als Kampen in haar tijd was Hoi An ooit een bruisende havenstad, waar schepen van over de hele wereld aanlegden.
Die dagen zijn voorbij. Of toch niet?

Sinds Vietnam in 1986 haar deuren opende voor toerisme wordt Hoi An weer druk bezocht en wordt er op de markt als vanouds handel gedreven in een veelvoud aan talen. Het enige verschil is het handelswaar. In plaats van specerijen leeft Hoi An nu van T-shirts en Ho Chi Minh memorabilia.

De hoge concentratie van rijke westerlingen heeft de latente handelsgeest van de inwoners van Hoi An weer doen ontwaken. De Vietnamese killer instinct is hier op zijn hoogtepunt en bij de toeristenjacht zijn ze hier bij vlagen hondsbrutaal.

Gisteren probeerde een mannetje van middelbare leeftijd me letterlijk zijn kleermakerszaakje in te trekken. Hij greep me toen ik voorbij liep bij mijn arm en ik moest bijna geweldadig worden om van hem af te komen.

Erger nog zijn de kinderen. Bij hun is geweld geen optie en dat weten ze. Vandaag werd ik in een stiller gedeelte van de stad belaagd door vier meisjes van zo'n acht jaar oud. Met een enthousiasme die ik alleen ken van sinterklaasavond omsingelden ze me en begonnen aan mijn broekzakken en rugzak te peuteren. Eerst lachte ik ze nog geamuseerd toe maar toen het duidelijk werd dat we "Beroof de Backpacker" aan het spelen waren schudde ik ze zo zachtzinnig als ik kon van me af en nam ik de benen. Een van de kleine engeltjes had mijn horlogebandje al half los gemaakt.

Net als in Bangkok kun je hier behoorlijk cynisch worden als je niet uitkijkt. Zo stond ik een keer mijn bagage in een bus te laden toen er een Vietnamees op me afkwam.
"Excuse me..."
"Khong, cam on," antwoordde ik beleefd (letterlijk "nee, bedankt") en ik keerde hem de rug toe. Heel bot natuurlijk, maar het is de enige manier om snel van een sjacheraar af te komen.
De man was geen sjacheraar. Het was de buschauffeur, die mijn kaartje wilde zien. Kijk, dan voel je je wel lullig. Gelukkig konden we er allebei wel om lachen.
Een gevoel voor humor heb je hier soms wel nodig.