Bazen van de Club
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
20 Februari 2007 | Vietnam, Hanoi
Ho Chi Minh City. De grootste stad van Vietnam en de grootste stad die ik sinds Bangkok heb gezien. 8 miljoen bewoners met 4 miljoen scooters... Het is een hele ervaring. In het westen kennen we HCMC beter als Saigon. Onder die naam was de stad bijna twintig jaar lang de hoofdstad van de Republiek Zuid Vietnam.
Maar vergeet dat allemaal. Dat is niet belangrijk. Voor backpackers als mijzelf in HCMC vooral een ontmoetingsplaats voor gelijkgestemden.
Het backpackerswereldje is verassend klein. Zoals de Khao San Road in Bangkok vind je in elke stad (waar wat te doen is) een straat of wijk die geheel en al aan toerisme is gewijd. Goedkope hotels, reisbureautjes, souvenirwinkeltjes en natuurlijk heel veel kroegen, waar je mensen van over de hele wereld tegenkomt. Natuurlijk zou je niet je hele reis in dit alternatieve universum door willen brengen, maar er hangt een goede sfeer en er is altijd wat te doen. Zelfs als de rest van het land drie dagen dicht gaat (Tet is saaaaai!).
Door de unieke geografie van Vietnam reist iedereen ofwel van noord naar zuid of andersom en bezoekt iedereen nagenoeg dezelfde plaatsen. En zo kan het dat ik bijna iedereen die ik de afgelopen drie weken heb ontmoet hier op straat weer tegenkom. Joey uit Hoi An, Max uit Dalat, Rogier en Linda uit Mui Ne en een drietal Britten die ik al sinds Laos om de zoveel dagen tegenkom. Ze nemen hier allemaal afscheid van Vietnam en daar moet natuurlijk op gedronken worden.
Mijn weekend was net een lange zitting van de Verenigde Naties. Maar dan echt verenigd... en met meer drank... en niemand had zich geschoren. Op zaterdag hadden we bijna van ieder werelddeel iemand aan tafel. We hebben wanhopig gezocht naar een Afrikaan maar tevergeefs.
De harde kern van ons groepje vond zichzelf die avond terug in Gossip, een poepsjieke Vietnamese nachtclub. Trendy uitgedoste jonge mensen stonden er te dansen op stampende techno met het volume op tien, onderwijl nippend van smerig dure cocktails. En dat in een socialistisch land...
Gossip is het soort tent waar ik in Nederland nooit in zou (willen) worden toegelaten maar als westerlingen (ik probeer het woord "blanken" te vermijden) waren we een noviteit. En dus werden we warm welkom geheten. Het kleine legertje uitsmijters (strenge, vierkante hoofden, gekleed in fascistoïde zwarte overhemden) kwam ons een voor een de hand schudden en een gelukkig nieuwjaar wensen.
Toen ik van de WC kwam sloeg een van de kleerkasten een stalen arm om mijn tengere schouders. Even dacht ik dat ik eruit zou worden gegooid en ik vroeg me wanhopig af wat ik had gedaan.
Maar hij lachde naar me en zei: "What you want?"
Ik wilde hem vooral te vriend houden en aarzelde. Toen wees ik op mijn vrienden.
"I want to go over there."
Ik had het nog niet gezegd of hij liet me los en begon mensen voor me aan de kant te duwen met de kenmerkende tact van uitsmijters over de hele wereld. Zo baande hij een weg voor me naar het tafeltje, waar mijn kompanen me verbaasd en geamuseerd aan stonden te kijken. Ik heb nog nooit mijn eigen bodyguard gehad...
Iets later kwam er een andere spierbundel op ons tafeltje af. We waren net middenin een gesprek (of althans een poging daartoe) toen hij ons onderbrak.
"You dance now," zei hij en hij meende het.
En dus zetten we snel onze drankjes neer en volgden we hem naar de dansvloer. Daar stonden we al snel in het middelpunt van de belangstelling. Mensen schudden onze handen, namen foto's met hun telefoons en toen ik mijn haar los gooide ging het dak er helemaal af.
Rond drie uur verlieten we Gossip en vanaf dat punt zijn mijn herinneringen wat onscherp. Ik weet nog dat we het op een gegeven moment in ons hoofd haalden zoveel mogelijk Zweden te vinden. Waarom, dat weet ik niet meer maar op dat moment waren we het erover eens dat het heel belangrijk was. En in het kader van deze mini-kruistocht spraken we in de volgende twee kroegen willekeurige mensen aan. Zo hadden we ons clubje, dat tegen die tijd al aardig was uitgedund, weer snel aangevuld.
Morgen vertrek ik naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Ik ga het hier missen maar ik voel aan mijn lever dat het zo beter is.
Maar vergeet dat allemaal. Dat is niet belangrijk. Voor backpackers als mijzelf in HCMC vooral een ontmoetingsplaats voor gelijkgestemden.
Het backpackerswereldje is verassend klein. Zoals de Khao San Road in Bangkok vind je in elke stad (waar wat te doen is) een straat of wijk die geheel en al aan toerisme is gewijd. Goedkope hotels, reisbureautjes, souvenirwinkeltjes en natuurlijk heel veel kroegen, waar je mensen van over de hele wereld tegenkomt. Natuurlijk zou je niet je hele reis in dit alternatieve universum door willen brengen, maar er hangt een goede sfeer en er is altijd wat te doen. Zelfs als de rest van het land drie dagen dicht gaat (Tet is saaaaai!).
Door de unieke geografie van Vietnam reist iedereen ofwel van noord naar zuid of andersom en bezoekt iedereen nagenoeg dezelfde plaatsen. En zo kan het dat ik bijna iedereen die ik de afgelopen drie weken heb ontmoet hier op straat weer tegenkom. Joey uit Hoi An, Max uit Dalat, Rogier en Linda uit Mui Ne en een drietal Britten die ik al sinds Laos om de zoveel dagen tegenkom. Ze nemen hier allemaal afscheid van Vietnam en daar moet natuurlijk op gedronken worden.
Mijn weekend was net een lange zitting van de Verenigde Naties. Maar dan echt verenigd... en met meer drank... en niemand had zich geschoren. Op zaterdag hadden we bijna van ieder werelddeel iemand aan tafel. We hebben wanhopig gezocht naar een Afrikaan maar tevergeefs.
De harde kern van ons groepje vond zichzelf die avond terug in Gossip, een poepsjieke Vietnamese nachtclub. Trendy uitgedoste jonge mensen stonden er te dansen op stampende techno met het volume op tien, onderwijl nippend van smerig dure cocktails. En dat in een socialistisch land...
Gossip is het soort tent waar ik in Nederland nooit in zou (willen) worden toegelaten maar als westerlingen (ik probeer het woord "blanken" te vermijden) waren we een noviteit. En dus werden we warm welkom geheten. Het kleine legertje uitsmijters (strenge, vierkante hoofden, gekleed in fascistoïde zwarte overhemden) kwam ons een voor een de hand schudden en een gelukkig nieuwjaar wensen.
Toen ik van de WC kwam sloeg een van de kleerkasten een stalen arm om mijn tengere schouders. Even dacht ik dat ik eruit zou worden gegooid en ik vroeg me wanhopig af wat ik had gedaan.
Maar hij lachde naar me en zei: "What you want?"
Ik wilde hem vooral te vriend houden en aarzelde. Toen wees ik op mijn vrienden.
"I want to go over there."
Ik had het nog niet gezegd of hij liet me los en begon mensen voor me aan de kant te duwen met de kenmerkende tact van uitsmijters over de hele wereld. Zo baande hij een weg voor me naar het tafeltje, waar mijn kompanen me verbaasd en geamuseerd aan stonden te kijken. Ik heb nog nooit mijn eigen bodyguard gehad...
Iets later kwam er een andere spierbundel op ons tafeltje af. We waren net middenin een gesprek (of althans een poging daartoe) toen hij ons onderbrak.
"You dance now," zei hij en hij meende het.
En dus zetten we snel onze drankjes neer en volgden we hem naar de dansvloer. Daar stonden we al snel in het middelpunt van de belangstelling. Mensen schudden onze handen, namen foto's met hun telefoons en toen ik mijn haar los gooide ging het dak er helemaal af.
Rond drie uur verlieten we Gossip en vanaf dat punt zijn mijn herinneringen wat onscherp. Ik weet nog dat we het op een gegeven moment in ons hoofd haalden zoveel mogelijk Zweden te vinden. Waarom, dat weet ik niet meer maar op dat moment waren we het erover eens dat het heel belangrijk was. En in het kader van deze mini-kruistocht spraken we in de volgende twee kroegen willekeurige mensen aan. Zo hadden we ons clubje, dat tegen die tijd al aardig was uitgedund, weer snel aangevuld.
Morgen vertrek ik naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. Ik ga het hier missen maar ik voel aan mijn lever dat het zo beter is.
-
20 Februari 2007 - 13:19
Barbie:
Klinkt weer goed, Tim! Ik heb hier ondertussen een zeeleeuw van bijna 400 kilo gezoend met de naam Joop. ;-) Ook leuk, toch?
Barb. -
20 Februari 2007 - 13:24
Tim:
Barbara, over die onzalige neigingen van jou zouden we het niet meer hebben. Daar heb je andere sites voor.
Tim
PS: Serieus nu, klinkt goed. Heeft hij je nog gebeld? -
20 Februari 2007 - 13:51
Marloes:
Dit klinkt weer alsof je het prima naar je zin hebt!! ik heb hier op mijn werk weer ongegeneerd hardop zitten lachen! (en het vervolgens maar even uitgelegd aan mijn collega's, die er ook om moesten lachen)
Maar wat ik me afvraag: is de mekong-delta niet een bekende trekpleister van Vietnam? En sla je dat gebied dus zomaar over??
Hoe ga je trouwens naar Phnom Penh, toch niet weer vliegen he, vrijke toerist!?!!
liefs
marloes -
20 Februari 2007 - 15:18
Ruben:
tango india mike. Ik had stiekum gewed dat jij je haar er al binnen een maand zou hebben afgeknipt, maar zo te lezen heb je er nog aardig profijt van dat je zo'n bezienswaardigheid bent!
-
20 Februari 2007 - 17:34
Wille:
Kostelijk, vermakelijk. Ik heb ongegeneerd zitten brullen van het lachen!
Wat een lol kun je hebben met mensen die je echt niet kent en waarschijnlijk nooit meer terug zal zien.
Bijzonder hoor.
Enjoy, Wille -
20 Februari 2007 - 18:53
Elly:
Hoi Tim,nét als Marloes heb ik je verhaal als een cabaretnummer tot mij genomen:genoten met veel plezier.Je neemt de lezer echt "mee", vind ik. Hier ontluikt de lente een beetje: prille knoppen aan de bomen, de vogels zijn 's morgens weer langzaam maar zeker luid aan wezig.De tuin vraagt weer om het eerste onderhoud, het is licht bij het ontbijt. Geniet jij verder van je reis en alle ontmoetingen! Ik volg het graag.
veel groetjes! -
21 Februari 2007 - 21:06
Jos:
Een eigen bodyguard, rondzwiepende blonde haren, middelpunt van de belangstelling..... zucht, wij hebben straks weer weken nodig om die sterallures uit je hoofd te praten. Groetjes Jos.
-
21 Februari 2007 - 21:07
Jos:
ps. je kunt inderdaad geen zweden genoeg hebben. (goeie tip, gebruik een zweed-band als aas) -
22 Februari 2007 - 13:44
Oma En Opa V't Hul:
Lieve Tim
Hier weer een levensteken van opa en oma. Met ons gaat het goed, altijd nog bezig, en daar voelen wij ons best bij. Zo wij uit de mailtjes lezen gaat het met jou ook goed.
Al met al maak je heel wat mee. Als wij 's zondags bij je ouders zijn gaan we de route die je maakt na op de kaart en zo hebben wij een idee waar je bent: een eind van huis. En wat maak je wat mee en zie je ontzettend veel.
Ook vinden wij dat je leuk schrijft over de geschiedenis van de plaatsen waar je bent en de vele tempels en andere gebouwen die je bezoekt. Opa maakt zich zorgen over de hoeveelheid alcohol die je tot je neemt (moet dat?). Lieve Tim, pas goed op jezelf, geniet ervan en tot ziens in goede gezondheid. -
22 Februari 2007 - 16:44
OpaAa:
Dag feestbeest!!!
Ik sta er versteld van wat je op een culturele reis al niet kunt meemaken. Ik begrijp natuurlijk wel dat je andere volkeren en culturen van zeer nabij moet bestuderen, maar ik heb de indruk dat je af en toe niet helemaal zeker bent van het begrip "cultureel". Of vergis ik me nu.
Ga zo door mijn
(klein)zoon en je zult (misschien) je einddoel wel bereiken. Goeie reis dan maar.
OpaAa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
