In de voetstappen van Kapitein Ortega
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
08 Maart 2007 | Thailand, Bangkok
De eilanden van Zuid Thailand hebben weinig met Thailand te maken. Het zijn kleine, drijvende stukjes Khao San Road waar toeristen veruit in de meerderheid zijn. De eilanden mogen dan binnen de Thaise grens liggen, in werkelijkheid zijn ze het eigendom van de hele wereld. Door een lange traditie van toerisme hebben de eilanden aan de oostkust elk hun eigen thema ontwikkeld. Ko Pha Ngan is het eiland van de Full Moon Party. Ko Samui is een plaats voor kitsch en peperdure resorts (en wordt om die reden in backpackerskringen verfoeid). En Ko Tao? Ko Tao is een duikersmekka. De combinatie van kristalhelder water en veelkleurig koraal heeft van het kleine eiland een ware bedevaartsplaats gemaakt.
In een willekeurig restaurant op Ko Tao zal je ze meteen opmerken. Homo Delphinus. De duikende mens. De veteranen zijn te herkennen aan hun manier van praten. Met grote, duidelijke gebaren die je onder water ook zou begrijpen. De novicen, die naar het eiland zijn gekomen om hun brevet te halen, zitten elkaar in een hoekje te overhoren.
En middenin het restaurant, aan een lange lege tafel, daar zat ik.
Als leek in de duikwereld voelde ik me nogal een buitenstaander. Ik vroeg me af waar iedereen het toch over had. Net als destijds op de middelbare school hield ik me met hele andere dingen bezig.
Na twee dagen alleen op het strand door te hebben gebracht vond ik het wel weer genoeg en boekte ik voor vandaag een snorkel-toer. Niet als meeloper, zo vertelde ik mezelf, maar om het fenomeen duiken te onderzoeken. Uit zuiver journalistieke overwegingen dus.
Om erbij te horen hoefde ik het in ieder geval niet te doen, zo bleek al snel. Ik was de enige op de boot die niet echt ging duiken. Daar zat ik dan, de snorkelkneus. Met een wetsuit en flippers aan, dat wel. Want voor een eindje ronddobberen mag je je gelukkig net zo goed uitdossen als GI Joe.
Na zo'n tien minuten varen arriveerden we bij Mango Bay, een van de meest populaire duikbestemmingen rond Ko Tao. Er lagen al een paar andere boten voor anker, maar verder was er niets wat deed vermoeden wat er onder het wateroppervlak te doen was. Het was de eerste keer dat ik een bezienswaardigheid bezocht die je niet kon zien en ik vroeg me af welk soort avonturier plaatsen als Mango Bay ontdekt.
Zodra ik goed en wel in het water lag vond ik het al gaaf. Het was vlaknaast de boot te diep om echt iets te kunnen zien maar de sensatie om onder water adem te halen is iets heel bijzonders. En toen ik het koraal eenmaal had gevonden werd het alleen nog maar beter. Het koraalrif leek als organische stad ergens op een verre planeet. Ik dreef er als een donderwolk overheen en zwaaide naar de nieuwsgierige papagaaivissen die aan me kwamen snuffelen. Ik moest denken aan al die documentaires waarin ik dit soort beelden had gezien en hoorde in mijn hoofd een voice-over (met een onmiskenbaar Frans accent) de boel becommentariëren.
Het duurde even voordat ik er handigheid in kreeg (ik proef nog steeds zeewater) en na het uitzoeken van een beter masker kon ik echt op ontdekkingsreis. Op een bepaald moment zou ik zweren dat ik in de verte een kleine walvis zag maar het bleek een enorme school vissen, die dicht op een kluitje zwom. Het viel me op dat hoewel alle individuele vissen door elkaar heen bewogen, de school in zijn geheel steeds op dezelfde plaats bleef zwemmen. Vastberaden dit mysterie op te lossen snelde ik op ze af. Ik vroeg me af wat er zo speciaal was aan die ene plek. Het antwoord trof me hard tegen het voorhoofd. Er lag daar een boot.
Snorkelkneus slaat weer toe.
Na twee uur ronddobberen hees ik mezelf afgepeigerd uit het water. Nu was ik wel blij dat ik geen tank van 30 kilo op mijn rug had. Terwijl de zon als een zinkend schip in de Golf van Thailand verdween, keerde onze boot weer terug naar huis. Aan boord een tiental vermoeide, grijnzende gezichten en een onuitgesproken consensus: het was een mooie dag.
Morgen verlaat ik Ko Tao alweer. Of ik nog eens terugkom voor een duikbrevet durf ik niet te zeggen maar een ding weer ik zeker:
Snorkelkneus duikt wel weer ergens op.
PS: Eervolle vermelding voor diegene die de titel van dit bericht begrijpt (Ruben, dit is je kans!)
In een willekeurig restaurant op Ko Tao zal je ze meteen opmerken. Homo Delphinus. De duikende mens. De veteranen zijn te herkennen aan hun manier van praten. Met grote, duidelijke gebaren die je onder water ook zou begrijpen. De novicen, die naar het eiland zijn gekomen om hun brevet te halen, zitten elkaar in een hoekje te overhoren.
En middenin het restaurant, aan een lange lege tafel, daar zat ik.
Als leek in de duikwereld voelde ik me nogal een buitenstaander. Ik vroeg me af waar iedereen het toch over had. Net als destijds op de middelbare school hield ik me met hele andere dingen bezig.
Na twee dagen alleen op het strand door te hebben gebracht vond ik het wel weer genoeg en boekte ik voor vandaag een snorkel-toer. Niet als meeloper, zo vertelde ik mezelf, maar om het fenomeen duiken te onderzoeken. Uit zuiver journalistieke overwegingen dus.
Om erbij te horen hoefde ik het in ieder geval niet te doen, zo bleek al snel. Ik was de enige op de boot die niet echt ging duiken. Daar zat ik dan, de snorkelkneus. Met een wetsuit en flippers aan, dat wel. Want voor een eindje ronddobberen mag je je gelukkig net zo goed uitdossen als GI Joe.
Na zo'n tien minuten varen arriveerden we bij Mango Bay, een van de meest populaire duikbestemmingen rond Ko Tao. Er lagen al een paar andere boten voor anker, maar verder was er niets wat deed vermoeden wat er onder het wateroppervlak te doen was. Het was de eerste keer dat ik een bezienswaardigheid bezocht die je niet kon zien en ik vroeg me af welk soort avonturier plaatsen als Mango Bay ontdekt.
Zodra ik goed en wel in het water lag vond ik het al gaaf. Het was vlaknaast de boot te diep om echt iets te kunnen zien maar de sensatie om onder water adem te halen is iets heel bijzonders. En toen ik het koraal eenmaal had gevonden werd het alleen nog maar beter. Het koraalrif leek als organische stad ergens op een verre planeet. Ik dreef er als een donderwolk overheen en zwaaide naar de nieuwsgierige papagaaivissen die aan me kwamen snuffelen. Ik moest denken aan al die documentaires waarin ik dit soort beelden had gezien en hoorde in mijn hoofd een voice-over (met een onmiskenbaar Frans accent) de boel becommentariëren.
Het duurde even voordat ik er handigheid in kreeg (ik proef nog steeds zeewater) en na het uitzoeken van een beter masker kon ik echt op ontdekkingsreis. Op een bepaald moment zou ik zweren dat ik in de verte een kleine walvis zag maar het bleek een enorme school vissen, die dicht op een kluitje zwom. Het viel me op dat hoewel alle individuele vissen door elkaar heen bewogen, de school in zijn geheel steeds op dezelfde plaats bleef zwemmen. Vastberaden dit mysterie op te lossen snelde ik op ze af. Ik vroeg me af wat er zo speciaal was aan die ene plek. Het antwoord trof me hard tegen het voorhoofd. Er lag daar een boot.
Snorkelkneus slaat weer toe.
Na twee uur ronddobberen hees ik mezelf afgepeigerd uit het water. Nu was ik wel blij dat ik geen tank van 30 kilo op mijn rug had. Terwijl de zon als een zinkend schip in de Golf van Thailand verdween, keerde onze boot weer terug naar huis. Aan boord een tiental vermoeide, grijnzende gezichten en een onuitgesproken consensus: het was een mooie dag.
Morgen verlaat ik Ko Tao alweer. Of ik nog eens terugkom voor een duikbrevet durf ik niet te zeggen maar een ding weer ik zeker:
Snorkelkneus duikt wel weer ergens op.
PS: Eervolle vermelding voor diegene die de titel van dit bericht begrijpt (Ruben, dit is je kans!)
-
08 Maart 2007 - 16:26
Ruben:
Tango india mike! te gek ik ben dol op de snorkels (kapitein ortega het scheepsjournaal nog in de arm geklemd!)
En ik ben de eerste. wat een dag wat een dag! Nu je stuk nog ff lezen. -
08 Maart 2007 - 17:16
Sandra En Marloes:
Ja, ook wij beleven alle avonturen met de snorkels mee en geloven dat het verhaal van Kapitein Ortega best eens waar kan zijn! Prachtig toch, misschien toch een idee om eens op 18m diepte adem te gaan halen, wij vinden het geweldig.
-
08 Maart 2007 - 20:48
Beke:
Ga je mee naar Snorkelland in de diepe zeeeee ...En beleef de avonturen mmm mmm Snorkels mee?? Betere versie ...iemand? -
09 Maart 2007 - 11:07
Tim:
Volgens mij heb ik met dit bericht een ware generatiekloof blootgelegd want er hebben nog geen lezers van boven de dertig gereageerd.
Voor de snorkel-puristen:
"Ik ontdekte het scheepjournaal van Kapitein Ortega in een klooster dat uitkijkt over de zee. In de ochtend van de 16de februari 1634 legde Ortega zijn schip voor anker achter een koraalrif. Dezelfde nacht nog werd hij aangevallen door piraten. Het in brand geschoten schip zonk op de zeebodem. Tien dagen later werd de kapitein half bewusteloos op het strand gevonden, het scheepsjournaal nog in de arm geklemd. Hij beschreef daarin een wereld van kleine onderwaterwezens, niet veel groter dan z'n duim. Niemand geloofde 'm. Maar weet je: ik denk dat het verhaal van Kapitein Ortega best eens waar kan zijn."
Tim -
13 Maart 2007 - 11:39
Yvonne:
Inderdaad Tim, goed gezien. Ik dacht direct: Kapitein Ortega, waar ken ik die ook weer van. Ik was dus erg blij met de reacties van de jongeren! -
14 Maart 2007 - 16:23
Jos:
mmm, hoewel ik jou foto's en verhalen op de voet vol heb ik al veel te lang niet gereageerd. Is ook weer niet zo raar. Ik wordt er ook gewoon stil van. Ga zo door!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
