Wolkenkrabber
Door: Tim
Blijf op de hoogte en volg Tim
22 Maart 2007 | Maleisië, Kuala Lumpur
"Wolkenkrabber" is een mooi woord. Zo speels en beeldend, het had Vlaams kunnen zijn. Ik zie het zo voor me. Door het draaien van de aarde schrapen torenspitsen en antennes en zendmasten langs de atmosfeer en laten lelijke strepen achter, als een vieze vork over een wit tafelkleed. Daarom ziet de hemel er in grote steden ook altijd wat grijs en versleten uit.
Kuala Lumpur is zo'n stad. KL, zoals de talloze yuppen die de stad bevolken haar noemen, lijkt door een tijd-ruimte experiment van een krankzinnige professor uit de 23ste eeuw te zijn geflitst. Het enige wat ontbreekt zijn de zweef-auto's (al hebben ze al een zweeftrein, dus dat gaat de goede kant op). Als ik terugdenk aan Laos, waar een gebouw met drie verdiepingen al opvalt, kan ik het haast niet bevatten.
Gisteren bezocht ik de Petronas Towers, het visitekaartje van Kuala Lumpur. Hoewel ze al een tijdje niet meer de hoogste wolkenkrabbers ter wereld zijn, word je er door allerlei informatieborden op gewezen dat het nog altijd de hoogste "twin towers" ter wereld zijn. En met zijn 88 (x 2 = 176!) verdiepingen springen ze nog steeds aardig in het oog.
Helaas mag je niet helemaal naar boven. Dat uitzicht is gereserveerd voor de directie van Petronas, het nationale petroleum-bedrijf. Bezoekers mogen maar tot de "skybridge" op de 41se verdieping ("de allerhoogste skybridge ter wereld!") waar je precies zeven minuten foto's mag maken voordat de beveiliging je weer de lift in dirigeert.
Voor zo'n grote stad zijn de inwoners van Kuala Lumpur nog verbazend vriendelijk. Ik ben hier al vijf keer aangesproken op straat door mensen die wilde weten hoe lang ik mijn haar al liet groeien. De Maleisiërs zijn altijd in voor een gesprek en proberen je niet eens iets te verkopen. En omdat men over het algemeen vrij hoog opgeleid is, hoeft het ook niet alleen maar over Ruud van Nistelrooy te gaan. Het is fijn weer eens een land te bezoeken waar je uitgebreid met de locals kan praten. Maleisië was tot 1957 een Britse kolonie en de mensen spreken nog altijd erg goed Engels. Al twee mensen hebben me proberen te bekeren tot de Islam (zonder kromzwaard overigens) maar dat was ook een beetje mijn eigen schuld omdat ik steeds vragen bleef stellen.
Een mooie ontmoetingsplaats zijn de talloze goedkope eetkraampjes, die Maleisië betaalbaar houden. Een Chinees mannetje vertelde me gisteren de herkomst van deze culinaire traditie. Hij vertelde dat toen de eerste Chinezen en Indiers naar Maleisië werden gehaald (respectievelijk voor de tin-mijnen en het aanleggen van wegen) ze hun vrouwen nog niet meenamen. En omdat de heren gastarbeiders niet konden koken (en ze zich vermoedelijk wel eens eenzaam voelden) kwam ze op straat bij elkaar voor het avondeten. Tegenwoordig is deze industrie nog springlevend. En oh, wat een geneugten liggen er op de nieuwsgierige backpacker te wachten. Het doet je betreuren dat er maar drie maaltijden per dag zijn.
Malay eten lijkt erg op Indonesisch, wat we in Nederland onterecht Chinees noemen. Nasi Goreng, Foe Yong Hai, Sambal en Saté zijn hier allemaal bekend. Al is de boel hier wel wat pittiger.
Het ware Chinees kan soms wat angstwekkend zijn. Chinezen zijn zuinige mensen en gooien niks weg. Op de meeste menu's kom je een speciale kolom tegen met gerechten waarin vissenkoppen het hoofdingredient zijn. Ook kikker en aal zijn doodnormaal. Vaardigheid met eetstokjes is vereist maar gelukkig ben ik al in Vietnam geweest en is zelfs een kom soep geen onneembare vesting meer.
Indiaas eten is mijn persoonlijke favoriet. Al was het alleen maar om de presentatie. Je eet het van een bananenblad, met je hand. Je rechterhand welteverstaan want je linker is voor andere zaken. (Een aanwijzing: men gebruikt in Azië geen toiletpapier!)
Met je handen eten is iets fantastisch. Het is een soort voorspel. Al gaat er wel wat zelfoverwinning aan vooraf voordat je een vuist vol rijst grijpt en de curry langs je vingers druipt. Schuldbewust kijk je om je heen maar niemand lijkt geshockeerd en dus neem je een hap.
Indiaas is pittig en smeuig en romig. Met een zacht, plat naanbrood en een glas lassi (een soort yoghurt-milkshake)erbij voor het optimale effect. Ik zit eraan te denken om bij thuiskomst een restaurant te openen.
Al met al voel ik me al aardig thuis in KL. Vooral toen het vandaag ineens keihard begon te regenen. Het was de eerste regenbui die ik in drie maanden heb gezien en ik heb er oprecht van genoten. Bedankt wolkenkrabbers!
Kuala Lumpur is zo'n stad. KL, zoals de talloze yuppen die de stad bevolken haar noemen, lijkt door een tijd-ruimte experiment van een krankzinnige professor uit de 23ste eeuw te zijn geflitst. Het enige wat ontbreekt zijn de zweef-auto's (al hebben ze al een zweeftrein, dus dat gaat de goede kant op). Als ik terugdenk aan Laos, waar een gebouw met drie verdiepingen al opvalt, kan ik het haast niet bevatten.
Gisteren bezocht ik de Petronas Towers, het visitekaartje van Kuala Lumpur. Hoewel ze al een tijdje niet meer de hoogste wolkenkrabbers ter wereld zijn, word je er door allerlei informatieborden op gewezen dat het nog altijd de hoogste "twin towers" ter wereld zijn. En met zijn 88 (x 2 = 176!) verdiepingen springen ze nog steeds aardig in het oog.
Helaas mag je niet helemaal naar boven. Dat uitzicht is gereserveerd voor de directie van Petronas, het nationale petroleum-bedrijf. Bezoekers mogen maar tot de "skybridge" op de 41se verdieping ("de allerhoogste skybridge ter wereld!") waar je precies zeven minuten foto's mag maken voordat de beveiliging je weer de lift in dirigeert.
Voor zo'n grote stad zijn de inwoners van Kuala Lumpur nog verbazend vriendelijk. Ik ben hier al vijf keer aangesproken op straat door mensen die wilde weten hoe lang ik mijn haar al liet groeien. De Maleisiërs zijn altijd in voor een gesprek en proberen je niet eens iets te verkopen. En omdat men over het algemeen vrij hoog opgeleid is, hoeft het ook niet alleen maar over Ruud van Nistelrooy te gaan. Het is fijn weer eens een land te bezoeken waar je uitgebreid met de locals kan praten. Maleisië was tot 1957 een Britse kolonie en de mensen spreken nog altijd erg goed Engels. Al twee mensen hebben me proberen te bekeren tot de Islam (zonder kromzwaard overigens) maar dat was ook een beetje mijn eigen schuld omdat ik steeds vragen bleef stellen.
Een mooie ontmoetingsplaats zijn de talloze goedkope eetkraampjes, die Maleisië betaalbaar houden. Een Chinees mannetje vertelde me gisteren de herkomst van deze culinaire traditie. Hij vertelde dat toen de eerste Chinezen en Indiers naar Maleisië werden gehaald (respectievelijk voor de tin-mijnen en het aanleggen van wegen) ze hun vrouwen nog niet meenamen. En omdat de heren gastarbeiders niet konden koken (en ze zich vermoedelijk wel eens eenzaam voelden) kwam ze op straat bij elkaar voor het avondeten. Tegenwoordig is deze industrie nog springlevend. En oh, wat een geneugten liggen er op de nieuwsgierige backpacker te wachten. Het doet je betreuren dat er maar drie maaltijden per dag zijn.
Malay eten lijkt erg op Indonesisch, wat we in Nederland onterecht Chinees noemen. Nasi Goreng, Foe Yong Hai, Sambal en Saté zijn hier allemaal bekend. Al is de boel hier wel wat pittiger.
Het ware Chinees kan soms wat angstwekkend zijn. Chinezen zijn zuinige mensen en gooien niks weg. Op de meeste menu's kom je een speciale kolom tegen met gerechten waarin vissenkoppen het hoofdingredient zijn. Ook kikker en aal zijn doodnormaal. Vaardigheid met eetstokjes is vereist maar gelukkig ben ik al in Vietnam geweest en is zelfs een kom soep geen onneembare vesting meer.
Indiaas eten is mijn persoonlijke favoriet. Al was het alleen maar om de presentatie. Je eet het van een bananenblad, met je hand. Je rechterhand welteverstaan want je linker is voor andere zaken. (Een aanwijzing: men gebruikt in Azië geen toiletpapier!)
Met je handen eten is iets fantastisch. Het is een soort voorspel. Al gaat er wel wat zelfoverwinning aan vooraf voordat je een vuist vol rijst grijpt en de curry langs je vingers druipt. Schuldbewust kijk je om je heen maar niemand lijkt geshockeerd en dus neem je een hap.
Indiaas is pittig en smeuig en romig. Met een zacht, plat naanbrood en een glas lassi (een soort yoghurt-milkshake)erbij voor het optimale effect. Ik zit eraan te denken om bij thuiskomst een restaurant te openen.
Al met al voel ik me al aardig thuis in KL. Vooral toen het vandaag ineens keihard begon te regenen. Het was de eerste regenbui die ik in drie maanden heb gezien en ik heb er oprecht van genoten. Bedankt wolkenkrabbers!
-
22 Maart 2007 - 16:50
Beke:
ja eten met je handen kan erg lekker zijn :-) Krijd wel trek van je verhaal, dus doe maar dat restaurant. Ten slotte moet je toch weer geld verdienen als je terug bent! groetjes -
22 Maart 2007 - 18:04
Pa:
"De avond dekt de dag weer toe" Een gejatte titel onder een foto, zonder bronvermelding, foei!!
Ik voel me zeer vereerd. -
22 Maart 2007 - 19:20
Andre:
Gejatte titel ... dat wel (hoewel we het meteen herkenden), maar de rest is en blijft bijzonder origineel (we want more!). -
22 Maart 2007 - 23:15
Michel:
Tim wanneer kom je terug en gaan we weer optreden, ik luister op het moment onze demo en een gevoel van zoete nostalgie bekruipt mijn lenderen.
Ons nieuwste kind heet "Riverman".
What a perfect way out.
My heart is oxigine.
To believe it is to feel it.
Riverman Riverman.
Het is een beetje afgeleid van de
veerman over de rivier styx.
'niet te verwarren met Piet Veerman'
Genoeg Brunneper humor.
Ik wens je veel goeds.
See you soon.
Mitch the snitch bitch.
als ie er.............. -
24 Maart 2007 - 05:54
Tim:
Hee Michel,
Ik ben blij dat je mij en de bezoekers van deze site op de hoogte houdt van de status van jouw lendenen.
Heb zelf alweer zo'n drie maanden geen muziek gemaakt en het begint aardig te jeuken. Ben erg benieuwd naar de nieuwe muzikale vruchten.
Tim
PS: Heb trouwens met New York Grove op mijn MP3-speler de zonsondergang over KL staan bekijken (zie de laatste drie foto's). Een fantastische ervaring... -
24 Maart 2007 - 13:54
Hans:
Dat Riverman is trouwens naar mijn
(on)bescheiden mening één van de beste nummers van Spirit Zero ever. Het is catchy, het rocked als de ziekte en je krijgt er een goed gevoel van in je lendenen.
Ik kan niet wachten tot je weer met je ibanez bassgitaar in het oefenhok staat te springen! -
24 Maart 2007 - 19:04
Wille:
He neef,
Wat ee beelden zie ik weer voor me...
Het lijkt echt geweldig wat je meemaakt en ziet. Fijn dat wij, hier in Nederland, dat ook bijna zo kunnen ervaren door jouw verhalen te lezen! Bedankt maar weer eens daarvoor.
Enne, kan ik al reserveren?
Groetjes, Wille -
26 Maart 2007 - 16:09
OpaAa:
Kan ik al reserveren? Er wordt wel al druk beloofd dat ze komen eten, maar reserveren, ho maar. Ben ik de eerste. Komt goed uit, want met deze reactie op je "artikel" ben ik vermoedelijk weer de laatste. Het zal ook wel de laatste blijven, want maandag (2 april) duik ik het ziekenhuis in om mijn kunstheup door een nieuwe te laten vervangen. Ziekenhuisopname één á anderhalve week en daarna 2á 3 weken revalideren (hoop ik, want er zijn zes weken voor uitgetrokken). Ik zal er een turbo in laten zetten, dan hou je maar niet meer bij.
Groetjes en een mooie reis verder.
OpaAa. -
26 Maart 2007 - 19:58
Ellen:
Hai tim,
Ik heb de laatste tijd niet al je berichten gelezen, ben nu aan het inhalen!! Veel plezier nog daar!!!
Groetjes,
Ellen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
